ورود کاراته به ایران، فصلی هیجان‌انگیز در تاریخ ورزش‌های رزمی کشور است. این هنر رزمی که در ابتدا به صورت محدود و زیرزمینی آغاز شد، امروز به یکی از پرطرفدارترین و موفق‌ترین رشته‌های ورزشی ایران تبدیل شده است.
ورود کاراته به ایران: دهه ۴۰ شمسی
کاراته در سال ۱۳۴۲ شمسی توسط دکتر فرهاد وارسته، بنیان‌گذار سبک کان‌ذن‌ریو در ایران، وارد کشور شد. او پس از تحصیل در آمریکا و آشنایی با کاراته، این هنر را به ایران آورد. تمرینات اولیه در یک زیرزمین کوچک ۴۰ متری و با تعداد انگشت‌شماری از علاقه‌مندان آغاز شد. در آن زمان، بسیاری از مقامات شناخت کمی از کاراته داشتند و آن را صرفاً یک دفاع شخصی می‌دانستند که باید محدود به ارتش و شهربانی باشد.
سال‌های اولیه و توسعه
- باشگاه گارد: پس از مدتی، تمرینات به باشگاه "گارد" منتقل شد، اما به دلیل شرایط نامناسب و مخالفت‌ها، مجدداً به همان زیرزمین بازگشت.
- اولین کمربند مشکی: مرتضی کاتوزیان در خرداد ۱۳۴۹ به عنوان اولین کاراته‌کا در ایران موفق به دریافت کمربند مشکی شد.
- آکادمی کاراته ایران: در سال ۱۳۵۱، "آکادمی کاراته ایران" در خیابان عبده (شهید شیرودی کنونی) تاسیس شد که اولین باشگاه رسمی کاراته در کشور بود.
- ورود سبک‌های دیگر: در همان سال، با ورود محمدعلی شریفی (دارنده کمربند سیاه دان یک شوتوکان)، آموزش سبک شوتوکان نیز در ایران آغاز شد. به تدریج سبک‌های دیگر مانند گوجوریو و وادوریو نیز معرفی شدند.
پس از انقلاب و اوج‌گیری بین‌المللی
پس از انقلاب اسلامی، با وجود چالش‌ها، کاراته مسیر رشد خود را ادامه داد.
- تاسیس فدراسیون: با تاسیس و تقویت فدراسیون کاراته جمهوری اسلامی ایران، این ورزش ساختار منظم‌تری پیدا کرد.
- حضور در میادین بین‌المللی: کاراته‌کاها و تیم‌های ملی ایران به تدریج در مسابقات آسیایی، جهانی و المپیک حضور یافتند و افتخارات بی‌شماری کسب کردند.
- قطب کاراته آسیا: ایران به دلیل کسب مدال‌های متعدد در رشته‌های کاتا و کومیته، به عنوان یکی از قطب‌های اصلی کاراته در آسیا و یکی از قدرت‌های مهم در جهان شناخته می‌شود.
امروزه، کاراته در ایران نه تنها یک ورزش محبوب، بلکه نمادی از تلاش، پشتکار و اراده است که توانسته در صحنه بین‌المللی نیز بدرخشد.